Een onvergetelijk avontuur in Sapa

Lieve allemaal,

Vroeg in de ochtend komen we aan in Sapa, een klein dorpje hoog in de bergen in het noorden van Vietnam. Nouja hoog in de bergen zegt het al: de busreis was niet heel ideaal. Vol met haarspeldbochten waar je kotsmisselijk van wordt op een gegeven moment en je gewoon bijna uit je zit/ligstoel rolt.

Zodra je uit de bus stapt word je overweldigd door tientallen vrouwen in traditionele kleding die je allemaal mee willen nemen naar hun dorp.
Dit was natuurlijk ook wat we kwamen doen daar, maar als je na meer dan 12 uur reizen uit een nachtbus komt wil je eerst wel even zelf bedenken wat je wil in plaats van dat je aan je arm meegetrokken wordt haha.

Ons plan was om samen met vrouwen uit één van de bergdorpen mee naar hun village te gaan en daar twee nachten te verblijven met drie dagen trekking. Uiteindelijk is alles precies zo gegaan zoals ik het me had voorgesteld of misschien nog wel beter! We hebben het echt fantastisch gehad. Wat een ervaring!

Terug naar het begin. We werden aangesproken door drie dames. Of nouja dames, het lijken net nog meisjes. Ze ogen jong en zijn ook allemaal niet groter dan 1.50 m. We praten een tijdje met elkaar en vertellen dat we graag 3 dagen trekking willen doen en twee nachten willen verblijven. Toch zeggen we niet direct ja op hun aanbod. Het is zo moeilijk om te bedenken hoe de dagen eruit zullen zien. Je weet niet of ze waar zullen maken wat ze je vertellen. De dames laten ons wat berichten lezen van mensen die eerder met heb mee zijn geweest. We denken er nog even over na en besluiten eerst te gaan ontbijten. De vrouwen brengen ons naar de lokale markt en we bestellen een sandwich.
Na het ontbijt zijn we eruit en besluiten An en ik om gewoon mee te gaan met deze drie lieve vrouwen, genaamd Wam, May en Zy.

Na het ontbijt begonnen we aan de tocht naar de village van Wam, May en Zy. Voordat we echt vertrekken koop ik een wegenkaart van Sapa en omgeving; ik vind het leuk om achteraf nog te kunnen bekijken hoe we zijn gelopen en in welke villages we zijn geweest.
Rondom Sapa liggen tientallen kleinere bergdorpen. Of nouja, Sapa is eigenlijk het enige echte dorp, zoals wij dat kennen. De villages zijn niet meer dan houten huizen in de middle of nowhere. De benenwagen is hier vooral het vervoer. De locals lopen urenlang om bijvoorbeeld in Sapa te komen.
De tocht naar de village (genaamd Hâú Thào) van de dames en hun families duurt 3 uur. Zij lopen dit meerdere dagen in de week en soms elke dag op en neer. Twee van de vrouwen hebben een pasgeboren baby en dragen deze de hele dag mee op hun rug. De paden gaan soms steil omhoog. Het is bloedheet, ookal bevinden we ons in een berggebied. Het was werkelijk zweten tijdens het trekken, en ja een echte trekking was het.
De tocht is van het begin tot het eind prachtig mooi. We lopen op rustige paden waar je alleen af en toe een herder of andere local tegenkomt. Onze dames wijzen ons op de mooie dingen onderweg, zoals de Groene thee plantages en verschillende andere planten en bloemen. Van wat Varens knutselen ze een hart en paard voor An en mij in elkaar. Het zal ons geluk brengen gedurende de komende dagen vertellen ze ons.
Tijdens de tocht hebben we simpele gesprekken met elkaar. Hun Engels is beperkt en ze zijn soms moeilijk te verstaan. Het contact is dus erg basic, maar daarom niet minder leuk! Nieuwsgierig vraag ik hoe oud ze zijn. Ze zijn erg jong, wat ik al dacht. May is 25, Wam 24 en Zy is nog maar 18 jaar! May heeft 3 kinderen, twee jongens en een meisje. Wam heeft ook 3 kinderen, twee meisjes en een jongen, nu nog een baby van 5 maanden. Zy heeft een baby van 4 maanden, ook een jongen. De baby's zijn altijd bij hun moeder. Zoals ik zei zitten ze altijd op de rug van hun moeder.
Alledrie de vrouwen zijn jong getrouwd, allemaal rond hun 15e. Men keek ervan op dat wij nog niet getrouwd waren. Ze zouden rondkijken in de village voor een man voor ons. 23 was al oud, maar 25 (Anne) al helemaal. Ze vonden ons echt zielig kreeg ik het idee haha!

Na drie uur hiken komen we aan bij een groot en lang houten huis. Het is het huis van Wam en May. Samen met hun man en kinderen wonen ze in hetzelfde huis. Zy woont iets verder beneden aan de heuvel. Wat wonen deze mensen prachtig. De omgeving rondom hun huis is het mooiste wat we hebben gezien in de drie dagen. Het is ongelooflijk en niet te beschrijven. Prachtige felgroene rijstvelden liggen om hun huizen heen.
Op primitief hadden we gerekend, maar dat deze lieve families zo basic leefden, dat hadden we ook weer niet verwacht. Je gaat honderden jaren terug in de tijd. Het is ongelooflijk en het lijkt of wij van een andere planeet komen. Deze mensen hebben echt niks! En ze leven van alles wat de natuur hen te bieden heeft. Er liggen rijstvelden om hun huis, men heeft kippen en varkens en vangt de ratten die in de rijstvelden leven. Er is geen rivier langs hun huis, dus vis eten ze niet en zwemmen kunnen ze ook niet. Mensen die verderop langs de rivier wonen kunnen dit wel.

Wanneer we aankomen horen we dat wij zullen verblijven in het huis van Wam en May en hun families. Zy woont iets verderop met haar man en baby. Het huis is redelijk groot en gemaakt van houten planken. Veel staat er niet in het huis, want veel bezittingen hebben deze mensen niet.
In het huis waar wij slapen zijn vijf ruimtes. Achterin is een soort opslag voor gereedschap en werktuigen, deze worden gebruikt voor hun werk op het land. Hiernaast is een kamer met wat persoonlijke spullen, er staat een kast en er ligt wat kleding. Er is een soort hooizolder, je kunt er met een trappetje omhoog; hier slapen Wam en haar man. In de kamer ernaast is de 'keuken', dit wil zeggen er ligt een stapel met houtblokken waarmee vuur wordt gemaakt en op wordt gekookt. In diezelfde ruimte staat een 'bed', de slaapplaats van één van de kinderen en het broertje van de man van May.
Erg slecht om daar te slapen, naast de rook van het vuur.
In de ruimte daarnaast is de woonkamer. Eigenlijk staat hier niets in behalve een aantal lage krukjes van hout. Er hangen twee oude foto's aan de muur en er staat een tafel in een hoek met wat gereedschap. Verder ligt er een stapel met planken van een meter hoog. Dit is ons bed. Er liggen wat dekens op en een matje van riet zodat het wat zachter is om te liggen. Aan de andere kant van de woonkamer is het slaapgedeelte van May. De ruimtes zijn gescheiden door muren van houten planken. Er is dus erg weinig privacy in het huis, terwijl er twee families wonen. Ze hebben geen toilet, zelfs geen gat in de grond of een hokje ergens achter het huis. Men doet al hun behoeften in de bosjes.

Wanneer we aankomen wordt ons onze slaapplaats aangewezen. Hierna is het tijd voor een lunch. We eten alleen met de vrouwen. De mannen zijn niet thuis, zij werken op het land. De lunch is een kommetje rijst en er staan groenten op tafel, een mengsel van ei, tomaat en kruiden (wat echt smullen was!) en noodles. Je houdt het kommetje ter hoogte van je mond en schuift alles naar binnen. Dat is heel normaal in Vietnam. Ook wel zo handig met stokjes en rijst ;)
Na de lunch ruimen de dames alles op, wij hoeven niet te helpen zeggen ze. We nemen alles in ons op wat er om ons heen gebeurd. Bizar om bij hen te gast te zijn.
Even later laten de dames ons hun zelfgemaakte tasjes zien. Schoudertasjes die mooi geborduurd zijn met felle kleuren, precies zoals de vrouwen zich in Sapa kleden. Natuurlijk kopen we wat van ze: ik twee schoudertasjes en Anne een tasje en een armband. Eind van de middag gaan twee van de vrouwen koken en Wam vraagt of wij hun traditionele kleding aan willen. Natuurlijk willen we dat. De vrouwen vinden het allemaal prachtig om ons in de kleding te zien. We krijgen hun jassen aan met bijpassende broeken en een soort beenwarmers vol met gekleurde kraaltjes. Ook krijgen we een ketting om in dezelfde stijl. Natuurlijk maken we een groepsfoto met z'n allen, ook met de kinderen.
Voordat we gaan eten lopen we samen met Zy, de jongste vrouw van de drie de heuvel af naar haar huis. In het huis zijn haar man en moeder aan het koken. Het hele huis staat blauw van de rook, dit is net zoals in het huis waar wij slapen. Alleen dit huis is kleiner en dus is het nog erger. Ik krijg er pijn van in m'n ogen. Wanneer ze afval hebben verbranden ze dit namelijk ook in hetzelfde vuur. Er zit geen gat in het dak zodat de rook weg kan. Door de rook houden ze namelijk alle insecten, en dus ook muggen weg uit hun huis. Nou ik weet niet wat ik liever heb..
De man en de moeder van Zy kunnen geen woord Engels en dus kunnen we vrijwel niet met hun communiceren. Ze zijn ook geen toeristen gewend en kijken dus maar schichtig naar ons. Dit is dan een beetje gek, want ja wat kom je dan doen? Ik vind het wel ongelooflijk om te zien hoe zij leven.

Hierna lopen we terug naar het huis van Wam en May en eten we samen. Natuurlijk weer rijst met groenten, maar wel erg lekker klaargemaakt. We smullen. De dames willen graag dat we goed eten en dus scheppen ze steeds ons kommetje weer vol. Ook komen ze aan met een literfles met 'happy water', de Whiskey die we ook kregen in Thailand en tijdens de Easy Riders. Natuurlijk doen we wat glaasjes mee, maar de locals zijn er werkelijk gek op en weten van geen ophouden.
In de avond komen er wat vrienden en familieleden van hen langs. Ze lopen gewoon in en uit. We hebben geprobeerd te praten met hen. Één van de vrouwen kan wel redelijk Engels, maar verder dan wat simpele zinnen gaat het niet. Dan komt er een meisje van een jaar of 10 op bezoek. Zij spreekt beter Engels, ze heeft het geleerd op school zegt ze. Ze kakelt er op los en moet na elke vraag erg lachen. Ze vind het duidelijk erg leuk om met ons te praten en wij vinden dat ook natuurlijk!

De volgende dag staat er een lange trekking op het programma. De locals staan elke dag vroeg op, om half 5 is men al in de weer. Zodra wij opstaan, rond een uur of half 8 krijgen we gelijk koffie voorgeschoteld. Daarna is het tijd voor ons ontbijt, rijst met groenten en aardappel.

Rond 9 uur beginnen we vanuit Hâu Thào met een lange, zware trekking. We lopen de hele dag, in de felle zon, het is echt bloedheet. Maar wat is het mooi om ons heen. We lopen door prachtige groene rijstvelden. We lopen die dag via Su pán naar Tå van en weer terug naar Hâu Thào. Na een paar uur lopen rusten we uit bij een lokaal tentje waar we de dames trakteren op een blikje frisdrank. Nou werkelijk waar, ze waren zo blij als een kind. En maar lachen, ze smulden ervan!! Ze zijn dol op Cola vertelden ze ons en dit krijgen ze dus nooit, omdat ze het niet kunnen betalen.
Hierna trekken we verder. Ik maak veel foto's, wat er voor zorgt dat ik af en toe wat harder door moet lopen omdat de rest al verder is. Maar het landschap is gewoon adembenemend, ik kan niet gewoon doorlopen zonder te fotograferen!
Onderweg rusten we af en toe, maar ook de baby's moesten gevoed worden.

Na weer verder lopen komen we bij een rivier. De dames vragen of wij misschien een douche willen nemen haha. En dus gaan we lekker zwemmen en gelijk voelen we ons weer wat opgefrist. De dames gaan er niet in, het is vrij diep en ze kunnen niet zwemmen.

Onderweg eten we ergens een simpele noodle soup. Ook komen we nog langs een waterval. Hier willen de dames zich graag even opfrissen. Het is best even klimmen om boven te komen, maar wat geeft het! Gewoon met de baby op de rug omhoog klimmen over keien en rotsen.
Rond 5 uur komen we weer aan bij het huis van Wam en May. An en ik zijn best moe, we voelen onze benen wel!
Voor het avond eten maken we nog een wandeling naar rijstvelden van familie van Zy. Op het moment dat wij aankomen is haar moeder bezig met het oogsten van de rijst. Zy vraagt of we het ook even willen proberen en dus stappen we met blote voeten het rijstveld in. Een rijstveld is eigenlijk één grote modderpoel! Je zakt wel tot je knieën in de drek. Maar wat was het leuk dat we even mochten helpen! An en ik hebben erg gelachen. In de avond eten we gezellig met z'n allen. Dit keer zijn de mannen er ook bij en ze eten ook mee. Ze zijn erg verlegen en kunnen geen Engels en dus gaat de communicatie vooral via de dames. We eten rijst, noodles, ei en groenten. En weer komt de Happy water op tafel. De mannen blijven maar inschenken. Bij elk shotglaasje proosten we 'Chong Ka' en natuurlijk drinken we het in één keer leeg. We hebben een hele gezellige avond gehad met hen allemaal. We hebben lol om niks!

Dinsdagochtend wandelen we allereerst naar de rijstvelden van de families. Prachtige rijstvelden. Veel mensen zijn aan het oogstten. Natuurlijk ontzettend veel foto's gemaakt!
Hierna begonnen we weer met een trekking. Berg op berg af, maar wat is het hier mooi. Best wel zwaar af en toe, maar de omgeving maakt alles goed. We hebben dwars door maisvelden gelopen die gewoon steil op de berg liggen. We liepen dus niet op een pad, maar gewoon steil een berg af. Wam, May en Zy hebben nergens moeite mee. Nou zijn we trekken nu wel gewend, maar dit was af en toe spekglad en de dames moesten ons af en toe overeind houden haha, ookal hebben ze een baby op de rug!

Tijdens de derde dag begin ik m'n benen inmiddels wel te voelen en besef dat drie dagen trekking wel genoeg is! Vandaag is het gelukkig niet ver naar Sapa. We lopen die dag via Giàng Tå Van naar Lao Chåi en bij Lao Chåi Sang worden we opgepikt met de scooters en brengen de mannen van de vrouwen ons weer terug naar Sapa.

In Sapa nemen we afscheid van Wam, May en Zy! We bedanken hen voor alles en zij bedanken ook ons. We maken nog een laatste foto met z'n allen en zeggen dan echt gedag.

Als ik me bedenk dat wij bij deze families hebben overnacht, echt ongelooflijk. Een onvergetelijke ervaring. Iets wat je eigenlijk nooit meemaakt.
En wat waren de mensen lief. De vrouwen, mannen en kinderen, allemaal. Ze spraken slecht Engels of helemaal geen woord (de mannen en kinderen), maar ze deden allemaal hun best (voor ons). Ik ben echt dankbaar dat ik dit heb mogen ervaren en dit staat zeker ergens bovenaan het lijstje van leukste ervaringen tijdens deze reis! Wat was dit bijzonder!

In de middag shoppen Anne en ik nog wat typische souvenirs uit Sapa op de lokale markt. Diezelfde avond rond etenstijd nemen we de nachtbus terug naar Hanoi. Bij een kantoortje in het centrum boeken we een bus. De bus is iets goedkoper, maar dachten wij: mooi meegenomen. Nou niet dus. Het was steenkoud in de bus, normaal krijgt men water, dit keer niet én we hadden zeven uur vertraging (een halve dag!!), omdat er een ongeluk was gebeurd op een bergweg. We hebben dus urenlang 's nachts in de file gestaan! Het probleem was: we zouden rond een uur of 8 aankomen in de ochtend. We hadden er dus op gerekend dat we eten konden kopen. Ik dacht nog wat Vietnamese Dong te hebben, maar toen we dus zoveel vertraging hadden en wilden ontbijten onderweg bleek dat we allebei geen geld meer hadden. Het kan zijn dat ik het geld verloren ben, of dat het gestolen is of dat ik het gewoon al uitgegeven had, ik heb geen idee, maar dit was dus echt niet handig! Stonden we daar in de middle of nowhere, zonder geld, zonder eten én nog 6 uur reizen te gaan! Ook waren we de enige toeristen in de bus en niemand kon een woord Engels. Ik zag mezelf al verhongeren in de bus en werd jaloers bij het zien van mensen die lekker aan het ontbijten waren. Sinds ik in Azië ben heb ik echt om de haverklap honger!
Een vrouw die ook in de bus zat bleek een beetje Engels te kunnen en vond ons erg zielig en heeft een doos met cake-jes voor ons gekocht. Dat was echt heel gênant moet ik zeggen: beetje omgekeerde wereld! Maargoed ze was natuurlijk onze held van de dag!

Eind de middag komen we eindelijk aan in Hanoi na een reis van 21 uur in plaats van 9 uur! Het eerste wat An en ik deden was een douche nemen in het hostel. Hadden we natuurlijk al een paar dagen niet gedaan haha! 's Avonds eten An en ik samen in de stad. Ik eet een heerlijk Vietnamees noodle gerecht. In de avond spreek ik af met Hang, een Vietnamees meisje die ik ken van de hotelschool in Leeuwarden. Ze haalde me op met haar scooter en we hebben een lokaal drankje gedronken op krukjes op de stoep bij een 'cafeetje' in de stad. Een zoet drankje (veel suiker!!) met een soort bonen erin (ja heel raar) en weer de rare zelfgemaakte wine gums die we ook bij het weeshuis kregen. Het was super leuk om Hang weer te zien na 1,5 jaar!
Rond 10 uur was ik terug in het hostel en schoof ik aan tafel bij Anne en de Engelse meiden. Die avond was er een pub crawl en natuurlijk deden wij mee. We gingen met een hele groep van het hostel naar een lokale club. Dit was erg leuk, Westerse mensen en Vietnamezen gemixt. Hier hebben we gedanst tot een uur of 1 en toen ging de tent dicht. We verhuisden naar een bar ergens achteraf die eigenlijk illegaal open is. Hier kwam ik backpackers tegen die ik al eerder had ontmoet dus dat was leuk om mee te praten. Het was laat, of vroeg haha toen we weer thuiskwamen.

De volgende dag hebben An en ik samen met Peter, een Duitse jongen Hanoi verkend. Peter hebben we op de lokale markt ontmoet in Sapa en nu bleek dat we in Hanoi in hetzelfde hostel zaten. We hebben een lekkere fruitsshake gehaald, wat geshopt, nog een tempel bekeken die op een eilandje ligt in een meer in het midden van de stad en samen geluncht. Eind van de dag hebben we niet veel gedaan. Ik ben even een uurtje op bed gaan liggen, want ik was toch wel een beetje brak van gister ;) en nee die 35 graden in Vietnam helpt dan niet erg mee!
In de avond hebben we een lekkere Vietnamese Pho gegeten met Peter en Keziah, een meisje dat we hebben leren kennen tijdens onze trip naar Halong Bay.
Terug in het hostel nog wat gekletst met anderen en net voordat we naar bed wilden gaan kreeg ik bericht van Mama dat er een staatsgreep was in Thailand. De volgende ochtend zouden wij naar Thailand vliegen. Na even bespreken besloten we dat het niet verstandig zou zijn om naar Thailand te gaan en dus hebben we halsoverkop een ticket van Hanoi naar Denpasar (Bali, Indonesie) geboekt. Heel erg jammer dat we niet naar Thailand konden, maar wie weet wat Bali ons brengt?

Liefs,

Es