Geweldige laatste week in het weeshuis

Lieve allemaal,

De tijd in Singburi is voorbij. Wat is dat toch snel gegaan! Deze vijf weken waren geweldig, ik heb ontzettend veel plezier gehad en ik heb Thailand en haar cultuur al aardig goed leren kennen. Ik ben ontzettend blij dat ik besloten had om eerst vrijwilligerswerk te gaan doen. Even vijf weken op een vaste plaats verblijven is wel prettig! Ik heb goed kunnen wennen aan alles en ik heb hier veel mensen leren kennen, overal vandaan!

Wat heb ik een heerlijke week achter de rug. Afgelopen week was mijn laatste week bij het weeshuis en mijn laatste week dat ik verbleef in Twin House! Ik heb een ontzettende leuke, maar drukke week gehad! Ik heb echt intens genoten van mijn laatste dagen bij het weeshuis. Ik ga het echt ontzettend missen, vooral de kinderen! Het was een geweldige ervaring om nooit te vergeten.

Afgelopen week begon ik in het weeshuis in de Nursery (EHBO). Hier had ik nog niet eerder gewerkt, want normaal zitten hier twee vrijwilligers die voor maandenlang in het weeshuis zijn, alleen die waren nu een weekje weg en dus konden wij dit keer in de Nursery (EHBO) onze hulp verlenen. Samen met Laetitia (meisje uit Zwitserland) heb ik gezeten in de Nursery. Het is een klein gebouwtje (1 kamer) en de kindjes komen hier zelf naar toe als ze een wondje hebben of bijvoorbeeld een snee in hun hand of voet. Dat laatste gebeurd het meeste, omdat veel kinderen hier op blote voeten lopen. We troosten de kinderen (indien nodig), we ontsmetten de wond en dan bedekken we de wond. Ik was eigenlijk best verrast dat de kinderen, zelfs de allerkleinsten zelf naar de nursery komen voor hulp. Ik vind het gewoon knap van ze! Ze moeten eigenlijk alles zelf doen en als je daar over nadenkt is dat ongelooflijk.

De nursery is ook een plaats waar de allerkleinsten van het weeshuis naar toe komen om te spelen. Hier kunnen de kinderen tekenen, spelen met blokjes of andere spelletjes doen en natuurlijk doen wij met ze mee. Het was erg leuk om in de nursery te zijn, want zo heb ik meer contact gekregen met de kleintjes. Je merkt dat de kleinere kinderen soms wat schuwer zijn. Ze verblijven nog niet zo lang in het weeshuis en zijn andere mensen (laat staan westerse mensen) niet zo gewend. Toch merk je dat ze zich in de nursery op hun gemak voelen!
Omdat de twee meiden afwezig waren, waren Laetitia en ik degenen die verantwoordelijk waren deze week, gezien wij opeens de vrijwilligers waren die op dat moment het langste in het weeshuis waren. Dat was erg leuk om te doen deze week.

Maandag kwamen er veel nieuwe mensen aan en dus heb ik ze een tour gegeven door het weeshuis en alle werkzaamheden laten zien. Verder ben ik dus maandag, dinsdag en woensdag in de nursery geweest. Ook heb ik met Laetitia op dinsdagmiddag de meisjeskamer schoongemaakt. Op donderdag heb ik met een paar anderen de lakens gewassen van de meisjeskamer. De kamers van de jongens waren erger dan de meiden, maar de lakens van de meisjes stonken ook heel erg! Dus heb ik geopperd om samen met wat andere vrijwilligers dit aan te pakken. Het is fijn om echt resultaat te zien!

Na een aantal dagen nursery merkten wij wel dat we wat materiaal tekort kwamen en dus hebben Laetitia en ik op woensdagmiddag nieuwe pleisters, verband en andere dingen voor de nursery gekocht, van de donaties die zijn gegeven op de BBQ. Woensdagavond hadden we weer de BBQ zoals gewoonlijk en dit keer mochten Laetitia en ik rondgaan met de box voor donaties. Ik heb aan alle nieuwe vrijwilligers uitgelegd wat we met het geld doen enzo. Was erg leuk om te doen! Deze week gaven Laetitia en ik een beetje de leiding, iedereen was nieuw en dus kwamen ze bij ons met vragen.

Elke donderdag proberen we ijs te kopen voor de kinderen. Dit is het enige snoep wat ze krijgen gedurende de week (behalve op speciale dagen, dan wordt alles uit de kast gehaald). Er is niet altijd genoeg geld, dus Laetitia en ik hebben besloten om het ijs te betalen deze week, voor 275 kinderen! Omgerekend kost dit rond de 40 euro dus dat is erg goedkoop voor 275 kinderen! Het voelde goed om dit te doen; het is geweldig om te zien hoe de kinderen aan komen rennen als ze de ijscoman zien aankomen! Ze sprinten naar de vaste plek om een plaatsje vooraan in de lange rij (275 kinderen!) te vinden.

Donderdagavond werd er een feestje gehouden vlakbij Brown House! Dit was het laatste feestje met z'n allen, dus we hebben erg veel foto's gemaakt. We hebben een erg gezellig avond gehad!

Vrijdag was dan echt mijn laatste dat bij het weeshuis. In de ochtend heb ik met twee andere meisjes muskietennetten opgehangen in één van de kamers van de jongens. Het bedrijf van één van de meisjes had geld gesponsord en zo konden er 30 nieuwe netten worden gekocht. De kamer waar we in begonnen is in slechte staat en er zaten dan ook veel gaten in de muskietennetten. Eerst hebben we geteld welke netten er echt slecht aan toe waren en deze hebben we vervangen. Het is leuk om dit soort werk te doen omdat je weet dat je de kinderen helpt.

Hierna ben ik wat gaan rondlopen om kinderen te zien. Donderdag en vrijdag waren speciale dagen voor de oudere kinderen in het weeshuis. Ze hebben twee hele dagen in de tempel moeten doorbrengen met de monniken. Toen ik dus donderdag op het project kwam baalde ik best wel even. Het was echt afwachten of ik de oudere kinderen nog kon zien en ik wilde natuurlijk wel afscheid nemen van Me (Jantakan) en Kanit! Vrijdag na het ophangen van de muskietennetten ben ik dus bij de tempel gaan wachten. Ik zag een aantal kinderen uit dezelfde klas en ze hadden op dat moment pauze. Op een gegeven moment zie ik 'het slimme meisje dat Engels spreekt'. Ik zei haar gedag en vroeg hoe het met haar ging. Hierna liep ze weer richting de tempel. Na 5 minuten kwam ze weer terug samen met de rest van de meiden, dus ook Me & Kanit. O, wat was ik blij zeg! De dag ervoor had ik bij Tesco bij een Kodak winkel twee foto's af laten drukken, foto's van Me, Kanit en ik met achterop een bedankbriefje. Ook heb ik chocolaatjes gekocht om uit te delen aan de kinderen. Toen ik de meisjes zag heb ik dus de foto's gegeven. Wat waren ze verrast en dankbaar. Ze bedankten me en deden de wai-buiging. Wat een lieverds, echt wat zijn ze leuk. Ik zou ze zo mee naar huis willen nemen. Hierna hebben we afscheid genomen, want ik had natuurlijk geen idee of ik ze die dag nog zou zien ja of nee.

Na de lunch hebben we ein-de-lijk, na 100 keer vragen aan Pi One (coördinator), een groepsfoto gemaakt met de kleine kinderen.
In de middag hebben er touwtje gesprongen met de jongere kinderen springtouw. Ik draaide samen met een ander meisje van het weeshuis. Wat hebben de kinderen een lol. Op een gegeven moment kwamen de oudere kinderen uit de tempel. Hun dag zat erop. Ik ben zo blij dat ik ze nog een keer heb kunnen zien, want ik heb nu echt goed gedag kunnen zeggen en ze begrepen nu wel dat ik echt wegging! Mariam, een vrijwilliger heeft ontzettend veel foto's van mij gemaakt. Foto's van dat ik Me & Kanit gedag zeg. We hebben geknuffeld en elkaar kussen gegeven. Toen hebben we gezwaaid, zoals we altijd deden. Hierna heb ik nog even met Pi One gesproken over het weeshuis en de kinderen. Na doorvragen kwam ik er achter dat de kinderen niet uit het hoge noorden komen wat ik eerst dag, maar uit Mae Sot en Umphang! Niet te geloven, want daar bevind ik me dus nu gewoon!
Op een gegeven moment was het echt tijd om te gaan. Nog een keer elkaar omhelsden, high-five en zwaaien. Ook het 'Engels-sprekende meisje' (ik kan me haar naam helaas niet meer herinneren ;)) kwam me knuffelen en liet me bijna niet meer los. Je kan wel zeggen dat die meisjes echt gek op me zijn en ik op hen!
Eenmaal in de truck (bus) kwamen ze allemaal bij het trapje van de truck staan om mij uit te zwaaien. Het slimme meisje vroeg wat aan Pi One, of hij iets kon vertalen. Wat bleek? Ze wilde mij het allerbeste wensen in de toekomst. Dat is toch ongelooflijk? Dat meisje is 11 jaar! En dat ze de moeite neemt om het aan Pi One te vragen of hij het kan vertalen! Wat een lief meisje en wat hebben ze allemaal een goed hart. Het is echt hartverwarmend. Natuurlijk wilde ik hun ook van alles toewensen en dus riep ik Pi One en vroeg hem of hij hun het beste voor de toekomst kon wensen. Alle kindjes bij de truck deden de wai naar mij om te bedanken. Verder bedankten ze me voor mijn goede werk in het weeshuis. Nou ik kreeg echt een brok in m'n keel, zo lief is dat. Het is zo bijzonder om te zien hoe goed ze zijn voor elkaar en naar anderen toe. Ik ben blij dat ik wat voor ze heb kunnen doen.

Toen begon de truck te rijden. Nog één keer zwaaien. De kinderen renden mee met de truck en hielden m'n hand vast. Ik heb wel wat tranen gelaten hoor. Wat een adrenaline ging er door m'n lijf en wat vond ik het erg dat het voorbij was. Ik zag dat Me haar handen voor haar mond deed.

Ga ik ze ooit nog zien? Misschien wel nooit meer, maar toch hoop ik erop. Dit afscheid had ik nooit van tevoren kunnen denken. Het was een heerlijke tijd, ik zal het nooit vergeten.

Liefs, Es